Pes ettikçe içine çekildiğimiz bu yaşam oyununda kazanma ya da kaybetme olmadan sonsuz bir müsabaka halindeyiz. Oldukça yorucu geçebilen bu mücadelelerin rauntlarında kaybetmiş ya da kazanmış gibi hissetmek bu oyunun kuralıymış gibi gelebilir. İçimizde ringe çıkma gücü ve cesareti biriktirmek için verilen molaları aslında taktik, yöntem, tecrübe ve bakış açımızı değiştirmek için de verdiğimizi unutmamalıyız. Eğer bu oyunun sonsuz oynandığını ve kazanıp kaybetmekten ziyade, rakibimize daha senkronize hareketler geliştirip sanatsal bir ahenk yakalamak amacıyla oynandığını çözebilirsek, bu oyunun sanatsal bir dans gösterisi olduğunu ve müziğin, renklerin, uyumla dans ettiğini görmeye başlayabilirsiniz. Bu da bizi birbirimize rakip yerine sanatçı yapar. Aslında tüm sanatçılar kendi sanatlarını özgünleştirmek için sonsuz aşk ve şevke sahiptir. Hepimizin hayatı büyük bir sanatçının eseriyse, biz bu sanatsal çalışmanın içinde kendi özgünlüğümüzü bulmalıyız. Peki, tanrının bizi hangi sanatını icra etmek için yarattığını biliyor muyuz?
Kılıfına uydurulacak tüm sözlerin bittiği yere kadar adımladım dünyayı kalaylayıp sunulacak kabıma sığamaz oluşlarım doğru bildiğim yanlışlarım öğrendim herkesin doğrusu kendinedir
Diyar diyar dolandım aradım durdum ben bu değilim ben bu olmamalıyım peki tanrım aslında ben kimim?
En çaresiz hissettiğim anda omzumda elin derinimde hissediyorum tanrım, bir mühletin var adıma varlığını kalbimin tâ şûra’sında toplasam da eminliğimi mucizelerinle taçlandırdırıyorsun senin benden tasarrufun her ne ise amenna ve saddakna
-thirty three years leather- Karanlığımı aydınlatacak kadar yandıysam demek
Küçük bir kelebeğin kanat çırpmasıyla bilmeden oldu her şey siz biz kimseler bilmeden arşa değdiğinden oldu her şey benim için koptu kıyamet uyandım ansızın
Hep bir şey diye diye sevmişim fark ettim ki herkes orada ben içinde olmamışım duyguların ne hissettiğimi bilmeden seni seviyorum diye diye aldatmışım kendimi
Korkmuşum korkutulmuşum yitirmekten aklımı fikrimi kendimi aklımla sevmişim dostlarım öyle diye böyle diye diye diye sevmişim
Hiç kullanılmamış bir kalbimin olduğunu hatırladım kaç zaman sonra tüm içtenliğimle sevme hakkım varmış yüzeysel, estetiksel ve sınıfsal her ne tür kavga varsa ademoğlunun içinde seve seve aşılabilirmiş ancak dostlarım şimdi bakıyorum da her şey tanrıdan diye diye seviyorum her şeyi
Her yerde benden biri Kendinden kaçabilen yok nasılsa Tüm dünya ayna ayna ayna! Baktıkça içime içime Bilmek isterdim hangisi ben Karanlık aydınlık bir anda Saçılmıştı tüm parçalarım etrafa Karma karma karmakarışıktım
Durdurdum tüm dünyamı bir anda Kabul ettim ben buyum nasılsa Metruk bir halde devraldıysam içimi Tadilattayım bundan sonra
Vardım hal dilimi bilene Dedim “benden iş çıkar mı usta” “Eh, dur bakalım Hayıflanmayı bırak da gözüm Hele kolları sıvayalım İsin pasın silinsin İçin dışın arınsın Işığın karanlığını aydınlatsın Pırıl pırıl olursun”
“Her an yeni bir ben’e uyanıyorum Kendini bilmek bu olsa gerek usta”
Bir kucak dolusu orman getirdim sana Sevin diye sev diye Çektiğinde içine huzur diye Aşk diye sarıl diye Yeşille geldim Bağrını şefkate aç diye, içine beni de al diye Bir kucak dolusu nefesle geldim Yaşatalım diye birbirimizi
Sen benim baharımsın diye Gelincikler, papatyalar, laleler Kapıma çiçeklerle çıkagelmişsin Şaşırdım, nasıl da müjdelemiş seni bana yaratan Teninin kokusu sarmış ıhlamurları ardından Ihlamurlar çiçek açtığı zaman Her yanımda sen Varsın diye mevsimlerden ilkbahar
Bir geliyorsun Bir annene bebeğini ilk kez kucağına alıyor Üç öğün yemeği oluyor tüm afrikalı çocukların Kavrulmuş toprağın bağrını serinleten O duası edilmiş yağmur sonunda yağıyor Uçabiliyor artık kanadı kırık kuşlar Kurumuş damarlarına can geliyor ağaçların Seninle kıtlık bitiyor dünyamda
Seninle dünya daha iyi bir yer oluyor Daha başkasını düşünemiyorum
Bir gülüyorsun Yeni bir keşifle ruh ve sinir hastalıklarına çare Doğal bir ilaç sürülüyor kanıma Tüm dargınları barıştırıp Bayram havası estiriyorsun dünyamda
Seninle daha iyi bir insan oluyorum Daha başkasını düşünemiyorum
Bir seviyorsun Elektrik hattı çekiliyor kalbime Kaç amperlik güçle içime trafo dikiyorsun Sana topraklanıyorum
Seninle birlikte olunca dünyam aydınlanıyor Daha başkasını düşünemiyorum
Bana ne demeye gelmiştin Hatırlıyor musun Sevmeyi sevmeyi diyorum En son ne zaman mümkündü En son ne zaman biri için her şeyi yapabilirdin
Yeniden hatırlıyor kalbin Usul usul sevmeyi Sevilmek mi Hiç bu kadar çok sevilmedin ki Nereden bilebilirdin bir gün sevilebileceğini Kimse bu kadar yakın olmamıştı ki Kendin kadar
Şimdi aynalara çarpan yüzlerce suretini Kesip biçip uydurmak için çerçevelere Uğraşıyorsun kendinle Hepsi sensin hepsi benim hepsi biziz
Açtığında içini içime İşte sevgimiz de üst üste Kendini sevdikçe beni de Kendimi sevdikçe seni de Birbirimizi sevgimizle büyütüyoruz Kalbimi temiz tutuyorum gelirsin diye
Mavi yeşil çiçekli tabloda huzur adası bir anda aydınlandı ışığıyla güneşin
Aman Allah’ım
Ne tuhaf bu kalpteki asırlık boşluk doldu ve tanrı uludur ne güzel
Sana otuz üç yıllık yoldan geldim az değil az değil susuzluğum anlarsın gözyaşlarımızla kutsanmadan hayatlarımız tattık saymayız sevincini kavuşmanın
Bana kendinden bir parça ruh veren sevgili nelere gebeyse bu aşk birlikte doğuralım her şeyden öteyken içimizdeki bu güçlü bağ kendimi ararken bulduğum tanıdık bir simasın bendeki gördüğünse sensin
Bizi yollara salan kudret elmasının diğer yarısıymış ilk çentiği kim attı üstümüze artık bildim bu yaşamaya kabul verdik vereli anladım iki kişinin arasındaki boşluğu doldurmaya geldini bu ısırığın şimdi aç gözlerini korkma ben varım ben varım boşluğunu dolduran karanlığın
Azım artık daha az Yok olmadığım kadar varım Kendime verdiğim hayat nefesimle İçimde yeni bir ben yarattım
Her gecenin sonunda bir hayalden uyanıp Yeni bir hayale daldım Herkes uyurken uyanan pirifani Kime anlatabilir ki rüyalarını
Ölmeden önce öldüğümden Yeniden açmak için kapatmadım gözlerimi Allah’tan gayrı her şeye
Sığınağım manastırım dağlar Ulu çınar münzeviliği binlercesi içinde Bir ağaç kadar köküm yerde Bir ağaç kadar gözüm göklerde Anladım ki ben burada sadece kendimin aziziyim
Sever miydin kapkara toprakken beni henüz su katılmamış yoğrulmamışken henüz şekilsizken tenim, saç telim, cinsiyetim ruhumun giysisi olmadan da sever miydin?
“Ey cânan andolsun ki gözlerinin karasına tutam tutam mayana sevgi katana seni yaradana her ne var ise bu alemde hepsi tanrı hepsi tanrıdan bilirim olmuş bir meyveyi de sever bu gönül boğazıma duran kekreyi de sen de sen de özüm her şeyinle kabulümsün”
