Mavi yeşil çiçekli tabloda huzur adası
bir anda aydınlandı ışığıyla güneşin
Aman Allah’ım
Ne tuhaf bu kalpteki asırlık boşluk doldu
ve tanrı uludur ne güzel
Sana otuz üç yıllık yoldan geldim az değil
az değil susuzluğum anlarsın
gözyaşlarımızla kutsanmadan hayatlarımız
tattık saymayız sevincini kavuşmanın
Bana kendinden bir parça ruh veren sevgili
nelere gebeyse bu aşk birlikte doğuralım
her şeyden öteyken içimizdeki bu güçlü bağ
kendimi ararken bulduğum
tanıdık bir simasın bendeki gördüğünse sensin
Bizi yollara salan kudret elmasının diğer yarısıymış
ilk çentiği kim attı üstümüze artık bildim
bu yaşamaya kabul verdik vereli
anladım iki kişinin arasındaki boşluğu
doldurmaya geldini bu ısırığın
şimdi aç gözlerini korkma ben varım
ben varım boşluğunu dolduran karanlığın
